Tomek Beksiński : portret prawdziwy

Książka

W koszyku

oceń

Tomek Beksiński : portret prawdziwy / Wiesław Weiss. - Wyd. 2. - Czerwonak : Vesper, 2016. - 701, [2] s. : faks., fot. (w tym kolor.) ; 25 cm.

Autor

Weiss Wiesław (1956- ).

Temat

Beksiński (rodzina) Beksiński, Tomasz (1958-1999) Dziennikarze Dziennikarstwo muzyczne Spikerzy

Gatunek

Biografie

Nie od dziś wiadomo, że wiedza to władza I dotyczy to każdej dziedziny naszego życia. Bo to właśnie dzięki wiedzy, mogę podejmować decyzje, które będą dla mnie korzystne, które spowodują, że moje życie będzie spokojniejsze, szczęśliwsze, w zgodzie ze mną, a co za tym idzie, skorzystają na tym moi bliscy, moi znajomi, współpracownicy. A myślę, że właśnie o to wszystkim chodzi. O szczęście, o spokój , o radość, o poczucie bezpieczeństwa. To wszystko jest możliwe, to wszystko jest w zasięgu ręki. I można to osiągnąć właśnie czytając. Zdobyta wiedza, popycha do zmian, do szukania rozwiązań, do ciągłego rozwoju, zmienia perspektywę.

zob. w.bibliotece.pl

Status dostępności:

BG w Podegrodziu

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 929 (1 egz.)

Recenzje:

W 2014 roku spod pióra Magdaleny Grzebałkowskiej wyszła biografia Zdzisława i Tomasza Beksińskich, nazwana przez autorkę „portretem podwójnym”. Dwa lata później, niejako na kanwie tego portretu, na ekrany kin wszedł film Jana Matuszyńskiego „Ostatnia Rodzina”. Wysyp nagród dla twórców i aktorów sprawił, że o filmie, a co za tym idzie, o Beksińskich zaczęło się mówić coraz więcej. Nie obyło się jednak bez kontrowersji. (...)
Wiesław Weiss, dziennikarz muzyczny i pisarz, wieloletni redaktor naczelny „Tylko Rocka” (obecnie „Teraz Rocka”, prywatnie znajomy Tomasza Beksińskiego, po premierze filmu dał upust swojemu rozczarowaniu i zarzucił zarówno Grzebałkowskiej, jak i Matuszyńskiemu, iż postać Tomka w „Portrecie podwójnym” i „Ostatniej Rodzinie” jest przedstawiona fałszywie. Weiss uznał zatem, że Tomkowi należy się tytułowy „portret prawdziwy”.
To, co rzuca się w oczy już od pierwszych stron obszernego dzieła to ogrom pracy, jaki autor musiał włożyć, by książka zyskała na wiarygodności. Ogrom listów, relacji rodziny, przyjaciół, bliższych i dalszych znajomych Tomka sprawia, że trudno oprzeć się wrażeniu, iż Weiss kreśli istotnie prawdziwy portret Beksińskiego.
Oczywistym jest, że Weiss jest w tej „wojnie o portret” stroną broniącą Tomka. W Internecie natknąłem się na ciekawe porównanie Grzebałkowskiej i Weissa do prokuratora i adwokata, próbującego przekonać sąd do swojej wersji. Weiss nie ogranicza się bynajmniej do nieustannych pochwał i „wybielania” Tomka, który – co nie jest tajemnicą – był postacią niezwykle skomplikowaną i trudną. Autor umiejętnie prowadzi nas przez tunel zbudowany z jednej strony obrazami Tomka – mrocznego, depresyjnego, marzącego o śmierci, wiecznie poszukującego swojego ideału „Kobiety-Węża”. Przeciwną ścianę tworzą relacje opisujące Tomka jako dowcipnego pasjonata filmów (słynna miłość do horrorów wytwórni „Hammer” i filmów o Bondzie) i muzyki. Każde znaczące wydarzenie z życia bohatera jest dogłębnie analizowane, wyjaśniane i tłumaczone przez fragmenty rozmów, cytaty Tomka bądź osób, biorących w danym wydarzeniu udział.
Książka zachowuje względną chronologię – ewentualne przeskoki w czasie nie „gryzą w oczy”, a dobrze uzupełniają i wyjaśniają kontekst relacji. Jedyny słabszy (ale nie słaby!) punkt, który znalazłem, to seria podrozdziałów, w których członkowie kolejnych zespołów odkrywanych i wspieranych przez Tomka – moim zdaniem fragment nieco przydługi.
Weissowi należy się owacja na stojąco przede wszystkim za benedyktyńską pracę w wertowaniu listów, które chyba najlepiej uzupełniają treść tej biografii. „Portret prawdziwy” Tomka Beksińskiego to – poza oczywistą rolą biografii – kawał dobrej literatury, który czyta się z przyjemnością i zainteresowaniem. W przypadku tej książki, duża liczba stron zdecydowanie jest atutem.